Gri Gökyüzünü Anımsatan Dokunuşlar

- Kime ne anlatmaya çalışsam her ortamda yanlış anlaşılan adam oldum. Ya anlamak istemediler ya da kulp buldular. Ya kendilerine benzetmek istediler ya da yönetmek istediler. Kime değer versem, kim için çabalasam beni kullandığını, onun emrinde olduğumu sandı. İnsanlık çok yanıldı. Ya kapasiteleri yetmedi insanlığa ya da insanlıktan çok uzaktılar.




- Bazen öyle bir an geliyor ki çok özlüyorsun. Kokusunu, gülüşünü, bakışını, masumiyetini her şeyini özlüyosun. Sol yanın bir garip oluyor. Seni sensizliği ile imtihan etmesine anlamlar yüklemeye çalışıyorsun. Bu duyguyu ne zaman yaşayacağın hiç belli olmuyor, bazen bilmediğin bir mahallenin kaldırımda yürürken önünde giden kızın parfüm kokusu uyandırıyor bu duyguyu, bazen de gecenin bilmem kaçında bir müzik eşlik ediyor duygularına. Ona gitmek istiyosun, koşarak hemde. Ama o başkaları ile mutlu oluyor, gidemiyosun. Bazen kalkıyosun duygularını paylaşmak için dert ortağı arıyosun, bulamıyosun. Bulsan ne olacak ki? Duygularını dindirecek mi? Biliyosun işte, seziyosun hiçbir şeyin seni iyileştiremeyeceğini...



- Aşk, bizim için gökkuşağıydı; Sanırım renk körü olduk...


- Her insanın benliğini taşıyan bir cümle vardır. Lakin ya öznesi eksiktir ya da yüklemi yoktur.

Çağlayan Boztepe

Olmaktan Korktuğum Yerdeyim

Saat bir gece yarısı. Sokaklarda kimseler yok benden başka...Bir de sokak lambalarının ışığında beliren gölgem.. Yalnızım. Yalnızım yine bu gece. Bir elim cebimde,  bir elimde sigara. Üstüm başım darmadağınık. 

Gece soğuk. Ölüm soğuğu sanki. Bir köşede parlayan gözleriyle minik bir kedi kıvrılmış soğuktan,  yatıyor. Usulca geçiyorum yanından,  o da geçmiş kendinden ki umursamıyor bile ayak seslerimi...

Bu gece yıldızlarda görünmnüyor. Karanlığa bürünmüş bütün şehir sanki. Tek tük ışığı yanan evlerden şen şakrak gülüşmeler geliyor kulağıma. İç çekiyorum. Yürüyorum...

Sigaramdan son bir nefes daha çekip gecenin karanlığına üflüyorum dumanını. adımlarım ağırlaşıyor. Sahi,  nereye gidiyorum ben. Bilmiyorum...

Sen bu karanlık gecede yine aklımdasın. Esen rüzgarda senin nefesini hissediyorum sanki. Dudaklarımda hala ıslaklığın. Gözlerim sanki köşebaşından çıkacakmışsın gibi seni gözlüyor hala. 

Dilimde bir şarkı var,  mırıldanıyorum gece boyunca,  hani ilk tanıştığımızda yazmıştın ya kalbime.. Hala o şarkıyı dinliyorum ben,  ve hala o ilk günlerin sıcaklığı var bende. Ama sen yoksun...

Belki de seni bu denli ulaşılmaz yapan bendim. Ve aslında ulaşılmaz olan sana olan aşkımın büyüklüğüydü. Kendimi bu yüzden kaybettim böylesine belki de... Belki de sen aslında yoktun,  aşk vardı sadece...

Ellerim üşüyor. Ayaklarım üşüyor. Yüzüm buz tutmuş sanki. Ama kimin umrunda yanımda sen olmayınca...

Gecenin koyusunda kaybolurken adımlarım dilimde hala aynı mısralar...

Ben, ben varya sevdiğim ben kendimi arıyorken  olmaktan korktuğum yerdeyim.. Sendeyim.. 

Al beni.. Ne yaparsan yap...