Kendimi Sensizliğe Hapsettim (Full)

Yine satırlarımda sen varsın. Aklıma geliyorsun her yeni bir güne başlarken. Bilmem duyuyormusun ama sensizliğe haykıyorum her bir yeni günümde. Gözlerin geliyor aklıma, omzuma yatışın geliyor aklıma. Unutamıyorum! Rüyalarımdasen oluyorsun. Önce sarılıyorum sana, elini tutuyorum. Hiç bırakmayacak gibi. Sonra soruyorum sana! Neden bittik? Neden bitirdin? Hayata karşı durmayı öğreten, asla vazgeçme diyen sen değilmiydin? Benden neden vazgeçtin? Neydi seni vazgeçiren? Bir başka bedenmiydi? Yoksa paramıydı? Bizi bizden alan neydi sevdiğim? Biz kelimesinden nefret ettirecek kadar uzaklaştıracak şey neydi?

Şimdi mutlumusun başkalarıyla?  Benim sevebildiğim kadar seviyor mu? Hani hatırlıyormusun bir kış akşamıydı, bana "sen olmazsan ben olmam" demiştin. Şimdi soruyorum sana ben yokum, sen neden varsın hala? Neden sol yanımdasın hala? Senden sonra çok değiştim ama. Artık her insana güvenmiyorum mesela, eskisi gibi içten gülemiyorum. Gülüşlerimi çaldın benden. Beni, benliğimden çaldın. Zor geliyor, bir zamanlar hayatımsın diye bana derdin. Şimdi kimlere diyosun bilmiyorum ama çok zor geliyor. 

Senin adına yazılacak, söylenecek cümlelerim vardı benim. Şimdi ne yaptım biliyomusun sevdiğim? O cümleleri kefenleyip dizelerime gömdüm. Antipatik cümlelerin esiri oldum lan! Ama sen nerden bileceksin ki... Sana yazılan her bir cümleyi anlayamamıştın ki sen... Oysa ben her bir kelimesine dahi saatlerce düşünürdüm.

Şimdi yine gitmeyecem diye kimleri kandırıyorsun bilmiyorum ama  bir zamanlar asla gitmeyecem deyip çekip gittiğin, yarım bıraktığın beni soracak olursan iyiyim ben. Çok iyiyim hatta ve yine sana yazılan cümlelerimi kefenleyip, dizelerime gömüp gideceğim. Sonrası mı? İnzivaya çekilmiş bir bedenle acılarıma hoşgeldin diyeceğim, hoşgeldin safa geldin...


Çağlayan Boztepe

Olmaktan Korktuğum Yerdeyim

Saat bir gece yarısı. Sokaklarda kimseler yok benden başka...Bir de sokak lambalarının ışığında beliren gölgem.. Yalnızım. Yalnızım yine bu gece. Bir elim cebimde,  bir elimde sigara. Üstüm başım darmadağınık. 

Gece soğuk. Ölüm soğuğu sanki. Bir köşede parlayan gözleriyle minik bir kedi kıvrılmış soğuktan,  yatıyor. Usulca geçiyorum yanından,  o da geçmiş kendinden ki umursamıyor bile ayak seslerimi...

Bu gece yıldızlarda görünmnüyor. Karanlığa bürünmüş bütün şehir sanki. Tek tük ışığı yanan evlerden şen şakrak gülüşmeler geliyor kulağıma. İç çekiyorum. Yürüyorum...

Sigaramdan son bir nefes daha çekip gecenin karanlığına üflüyorum dumanını. adımlarım ağırlaşıyor. Sahi,  nereye gidiyorum ben. Bilmiyorum...

Sen bu karanlık gecede yine aklımdasın. Esen rüzgarda senin nefesini hissediyorum sanki. Dudaklarımda hala ıslaklığın. Gözlerim sanki köşebaşından çıkacakmışsın gibi seni gözlüyor hala. 

Dilimde bir şarkı var,  mırıldanıyorum gece boyunca,  hani ilk tanıştığımızda yazmıştın ya kalbime.. Hala o şarkıyı dinliyorum ben,  ve hala o ilk günlerin sıcaklığı var bende. Ama sen yoksun...

Belki de seni bu denli ulaşılmaz yapan bendim. Ve aslında ulaşılmaz olan sana olan aşkımın büyüklüğüydü. Kendimi bu yüzden kaybettim böylesine belki de... Belki de sen aslında yoktun,  aşk vardı sadece...

Ellerim üşüyor. Ayaklarım üşüyor. Yüzüm buz tutmuş sanki. Ama kimin umrunda yanımda sen olmayınca...

Gecenin koyusunda kaybolurken adımlarım dilimde hala aynı mısralar...

Ben, ben varya sevdiğim ben kendimi arıyorken  olmaktan korktuğum yerdeyim.. Sendeyim.. 

Al beni.. Ne yaparsan yap...